3دلیل محکم بر بطلان \«و انّما الائمّة قوامُ الله علی خلقه و عرفاءه علی عباده و لا یدخل الجنّة الاّ من عرفهم و عرفوه و لا یدخل النّار الاّ من انکرهم و انکروه»
و اینها ائمه هستند که قیّم های خدا بر خلقش و جلوداران ، پیشاهنگان بر بندگانش می باشند و داخل بهشت نمی شود مگر کسی که آنان را بشناسد و آنان او را بشناسند و داخل آتش نمی شود مگر کسی که آنان را نشناسد و آنان او را نشناسند.
صدق مولانا امیرالمؤمنین
1- قال رسول الله صلی الله علیه و آله: من مات و لم یعرف امام زمانه مات
میتةً جاهلیة (هر که بمیرد و امام زمانش را نشناسد مرده است به مرگ جاهلیت)
2- این حدیث از طرق عامة از عبدالله بن عمر بن خطاب به ما رسیده که رسول خدا (ص) فرمود: من مات و لیس فی عنقه بیعة لامام او لیس فی عنقه عهد الامام مات میتة جاهلیة (سفینة البحار جلد 2 صفحه 181) هر کس بمیرد در حالی که در گردنش بیعتی (تعهّدی) برای امامی نباشد یا در گردنش عهد امام نباشد، به مرگ جاهلیت از دنیا رفته.
3- عدّه ی زیادی از محدّثین عامة نقل کرده اند که حضرت (ص) فرموده: من مات و هو لا یعرف امام زمانه مات میتة جاهلیة (همان ص 181) هر کس بمیرد و او در حالی باشد که امام زمانش را نمی شناسد با مرگ جاهلیت از دنیا رفته.
4- ابن ابی الحدید گوید در خبر مرفوع (خبری که نزد اهل تسنّن صاحب سخن را بالصّراحه ذکر نکرده اند) من مات بغیر امام مات میتة جاهلیة هر کس بدون امامی بمیرد با مرگ جاهلیت از دنیا رفته. (نهج حدیدی جلد 9 صفحه 155)
کلام مولا در اینجا حاوی دو بخش است. در بخش نخست مأموریت و مسئولیت ائمّه ی حقّ را ذکر می کند. با این بیان که این مسئولیت منحصر در خودشان است و هر کس بغیر ائمّه بخواهد در این امر وارد شود کار را فاسد می کند.
«انّما الائمّة» حصر اضافی در اعطاء این مسئولیت از سوی خدا در برابر غیرشان و «الاّ» وظائف ائمّه و مقاماتشان در این دو چیزی که امام روحی له الفداء ذکر کرده اند منحصر نمی شود.
«قوّام الله علی خلقه» ابن ابی الحدید قوّام را جمع قیّم و نه قائم می گیرد و می گوید قیّم المنزل یعنی تدبیر کننده، اداره کننده ی امور منزل و فرمایش مولا «الائمّة قوّام الله علی خلقه» را اینچنین معنی می کند: «ای یقومون بمصالحهم» یعنی قیام به مصلحت های خلق خدا دارند.
«و عرفاءُه علی عباده» عرفاء جمع عریف و عریف به معنای نقیب و رئیس می آید (تفسیر از نهج حدیدی) گفته می شود «عرُف (عرَف به فتح به معنای شناخت می آید) فلانٌ بالضّم» (یعنی راء عرف مضموم است) عرافة بالفتح مثل خُطب خَطابة (خطبه ایراد کرد) و هر گاه خواستی بگویی که فلانی این کار را انجام داده یعنی برای فلان مدّت عریف قوم بوده، گویی عَرَفَ فُلان یَعرِفَ عِرافَة مثل کُتَبَ یَکتُب کِتابَةً فلانی بر ما سالهایی عریف بوده و اگر به فعل مضارع گوید یَعرُف فلانٌ (فلانی عریف ماست)
حال از کلام مولا استفاده کردیم که منحصراً امر تدبیر و جلوداری بندگان خدا به عهده ی امام معصوم است.
قال الله تعالی: «و ربّکَ یخلق ما یشاء و یختار (س قصص) و پروردگار تو آنچه را بخواهد می آفریند و بر می گزیند».
و در بخش دوم امام صدّیقین می فرماید: «لا یدخل الجنّة الاّ مَن عَرَفَهم ...» داخل بهشت نمی شود مگر کسی که امامان را بشناسد و آنها نیز او را بشناسند. این سخن را کسی می گوید که خدای بزرگ در آیه ی تطهیر و در آیه مباهله بخصوص، صدقش را امضاء نموده در جائی که فرمود:
«انّما یرید الله لیذهب عنکم الرّجس اهل البیت و یطهّرکم تطهیراً (س احزاب) تنها خدا اراده می کند تا از شما اهل بیت هر نوع پلیدی را برطرف کند و شما را پاک کند پاک کردنی»
«فقل تعالوا ندع ابناءنا و ابناءکم و نساءنا و نسائکم و انفسنا و انفسکم ثمّ نبتهل فنجعل لعنة الله علی الکاذبین (س آل عمران) پس بگو بیائید فرا خوانیم پسرانمان و پسرانتان را و زنان ما و زنانتان را و جانهایمان و جانهایتان را، پس - به پیشگاه خدا- اشک ریزیم ، پس لعنت خدا را بر دروغگویان قرار دهیم».
که حتّی سعد بن ابی وقّاص (شما دوستان ملاقات سعد را با معاویه در صحیحه مسلم بن حجّاج نیشابوری می توانید ببینید) در مجلس معاویه می گوید خدا علیّ بن ابی طالب را در این آیه اهل پیغمبر قرار داده، معاویه سکوت می کند چون سخنی در برابر نداشت.
حال این آقا می گوید: «لا یدخل الجنّة الاّ من عرَفهم داخل بهشت نمی شود مگر کسی که امامان را بشناسد» پس کسی که امامش را نمی شناسد، گرچه در علوم دیگر سخن اوّل را بزند، جهنمی است و در کلام رسول خدا (ص) دیدیم اگر چنین شخصی با چنین حالتی بمیرد، با مرگ جاهلیّت از دنیا رفته. پس آنان که اظهار دینداری می کنند ولی از امامت فاکتور می گیرند، محکوم به این آیه قرآن اند: «و وجوهٌ یومئذٍ خاشعةً ، عاملةٌ ناصبةٌ (س غاشیه) صورت هایی در آن روز پژمرده، عمل کننده خود را در رنج قرار دهنده است» در نتیجه «تصلی ناراً حامیه داخل در آتش به جوش آمده می شوند، شقی من عینٍ آنیه از چشمه ی جوشان سیراب می شوند، لیس لهم طعامٌ الاّ من ضریع برای آنان طعامی جز از خار شتر نیست».
حال این که مولا فرموده: «و لا یدخل النّار الاّ من انکرهم داخل آتش نمی شود مگر کسی که آنان را نشناسد» سخنی حقّی است که ترجمان بسیاری از آیات قرآن است و اما اینکه فرموده «و انکروه و آنان نیز او را نشناسند» به چه معنی است؟ مگر امامان همه را از کافر و مؤمن و دوست و دشمن نمی شناسند؟ در جواب گوئیم آری همه را می شناسند زیرا از جمله اینان اصحاب اعرافند «و علی الاعراف رجال یعرفون کلاًّ بسیماهم و بر آن تلّهای شنی یا برجهای بین بهشت و جهنّم مردانی هستند که هر کس را به سیمای خودشان می شناسند» و لکن وقتی که کسی در سِلک ولایت اهل بیت (ع) قرار نگیرد گرچه ادّعای شیعه گری کند اهل بیت (ع) او را به عنوان شیعه نخواهند شناخت. باید معتقد به این خانواده، اعتقادش را در گفتار و عمل آشکار کند. سیره اش سیره ی اهل بیت باشد نه سیره دشمنانشان. (و الحمد لله اولاًّ و آخراً)
2- این حدیث از طرق عامة از عبدالله بن عمر بن خطاب به ما رسیده که رسول خدا (ص) فرمود: من مات و لیس فی عنقه بیعة لامام او لیس فی عنقه عهد الامام مات میتة جاهلیة (سفینة البحار جلد 2 صفحه 181) هر کس بمیرد در حالی که در گردنش بیعتی (تعهّدی) برای امامی نباشد یا در گردنش عهد امام نباشد، به مرگ جاهلیت از دنیا رفته.
3- عدّه ی زیادی از محدّثین عامة نقل کرده اند که حضرت (ص) فرموده: من مات و هو لا یعرف امام زمانه مات میتة جاهلیة (همان ص 181) هر کس بمیرد و او در حالی باشد که امام زمانش را نمی شناسد با مرگ جاهلیت از دنیا رفته.
4- ابن ابی الحدید گوید در خبر مرفوع (خبری که نزد اهل تسنّن صاحب سخن را بالصّراحه ذکر نکرده اند) من مات بغیر امام مات میتة جاهلیة هر کس بدون امامی بمیرد با مرگ جاهلیت از دنیا رفته. (نهج حدیدی جلد 9 صفحه 155)
کلام مولا در اینجا حاوی دو بخش است. در بخش نخست مأموریت و مسئولیت ائمّه ی حقّ را ذکر می کند. با این بیان که این مسئولیت منحصر در خودشان است و هر کس بغیر ائمّه بخواهد در این امر وارد شود کار را فاسد می کند.
«انّما الائمّة» حصر اضافی در اعطاء این مسئولیت از سوی خدا در برابر غیرشان و «الاّ» وظائف ائمّه و مقاماتشان در این دو چیزی که امام روحی له الفداء ذکر کرده اند منحصر نمی شود.
«قوّام الله علی خلقه» ابن ابی الحدید قوّام را جمع قیّم و نه قائم می گیرد و می گوید قیّم المنزل یعنی تدبیر کننده، اداره کننده ی امور منزل و فرمایش مولا «الائمّة قوّام الله علی خلقه» را اینچنین معنی می کند: «ای یقومون بمصالحهم» یعنی قیام به مصلحت های خلق خدا دارند.
«و عرفاءُه علی عباده» عرفاء جمع عریف و عریف به معنای نقیب و رئیس می آید (تفسیر از نهج حدیدی) گفته می شود «عرُف (عرَف به فتح به معنای شناخت می آید) فلانٌ بالضّم» (یعنی راء عرف مضموم است) عرافة بالفتح مثل خُطب خَطابة (خطبه ایراد کرد) و هر گاه خواستی بگویی که فلانی این کار را انجام داده یعنی برای فلان مدّت عریف قوم بوده، گویی عَرَفَ فُلان یَعرِفَ عِرافَة مثل کُتَبَ یَکتُب کِتابَةً فلانی بر ما سالهایی عریف بوده و اگر به فعل مضارع گوید یَعرُف فلانٌ (فلانی عریف ماست)
حال از کلام مولا استفاده کردیم که منحصراً امر تدبیر و جلوداری بندگان خدا به عهده ی امام معصوم است.
قال الله تعالی: «و ربّکَ یخلق ما یشاء و یختار (س قصص) و پروردگار تو آنچه را بخواهد می آفریند و بر می گزیند».
و در بخش دوم امام صدّیقین می فرماید: «لا یدخل الجنّة الاّ مَن عَرَفَهم ...» داخل بهشت نمی شود مگر کسی که امامان را بشناسد و آنها نیز او را بشناسند. این سخن را کسی می گوید که خدای بزرگ در آیه ی تطهیر و در آیه مباهله بخصوص، صدقش را امضاء نموده در جائی که فرمود:
«انّما یرید الله لیذهب عنکم الرّجس اهل البیت و یطهّرکم تطهیراً (س احزاب) تنها خدا اراده می کند تا از شما اهل بیت هر نوع پلیدی را برطرف کند و شما را پاک کند پاک کردنی»
«فقل تعالوا ندع ابناءنا و ابناءکم و نساءنا و نسائکم و انفسنا و انفسکم ثمّ نبتهل فنجعل لعنة الله علی الکاذبین (س آل عمران) پس بگو بیائید فرا خوانیم پسرانمان و پسرانتان را و زنان ما و زنانتان را و جانهایمان و جانهایتان را، پس - به پیشگاه خدا- اشک ریزیم ، پس لعنت خدا را بر دروغگویان قرار دهیم».
که حتّی سعد بن ابی وقّاص (شما دوستان ملاقات سعد را با معاویه در صحیحه مسلم بن حجّاج نیشابوری می توانید ببینید) در مجلس معاویه می گوید خدا علیّ بن ابی طالب را در این آیه اهل پیغمبر قرار داده، معاویه سکوت می کند چون سخنی در برابر نداشت.
حال این آقا می گوید: «لا یدخل الجنّة الاّ من عرَفهم داخل بهشت نمی شود مگر کسی که امامان را بشناسد» پس کسی که امامش را نمی شناسد، گرچه در علوم دیگر سخن اوّل را بزند، جهنمی است و در کلام رسول خدا (ص) دیدیم اگر چنین شخصی با چنین حالتی بمیرد، با مرگ جاهلیّت از دنیا رفته. پس آنان که اظهار دینداری می کنند ولی از امامت فاکتور می گیرند، محکوم به این آیه قرآن اند: «و وجوهٌ یومئذٍ خاشعةً ، عاملةٌ ناصبةٌ (س غاشیه) صورت هایی در آن روز پژمرده، عمل کننده خود را در رنج قرار دهنده است» در نتیجه «تصلی ناراً حامیه داخل در آتش به جوش آمده می شوند، شقی من عینٍ آنیه از چشمه ی جوشان سیراب می شوند، لیس لهم طعامٌ الاّ من ضریع برای آنان طعامی جز از خار شتر نیست».
حال این که مولا فرموده: «و لا یدخل النّار الاّ من انکرهم داخل آتش نمی شود مگر کسی که آنان را نشناسد» سخنی حقّی است که ترجمان بسیاری از آیات قرآن است و اما اینکه فرموده «و انکروه و آنان نیز او را نشناسند» به چه معنی است؟ مگر امامان همه را از کافر و مؤمن و دوست و دشمن نمی شناسند؟ در جواب گوئیم آری همه را می شناسند زیرا از جمله اینان اصحاب اعرافند «و علی الاعراف رجال یعرفون کلاًّ بسیماهم و بر آن تلّهای شنی یا برجهای بین بهشت و جهنّم مردانی هستند که هر کس را به سیمای خودشان می شناسند» و لکن وقتی که کسی در سِلک ولایت اهل بیت (ع) قرار نگیرد گرچه ادّعای شیعه گری کند اهل بیت (ع) او را به عنوان شیعه نخواهند شناخت. باید معتقد به این خانواده، اعتقادش را در گفتار و عمل آشکار کند. سیره اش سیره ی اهل بیت باشد نه سیره دشمنانشان. (و الحمد لله اولاًّ و آخراً)
الفضل ما شهد به الاعداء