چرا طلبه شدم؟

بسم الله الرحمن الرحیم
با عرض سلام

دوستان زیادی از من می پرسند چرا دانشگاه را رها کرده ای و اومدی حوزه و چرا پشت به این همه نعمت هایی که بهت رو کرده کردی. آخه آدم عاقل دکتراشو ول می کنه بیاد حوزه؟ در پاسخ به این دوستان یک جواب کوتاه دارم که دوستان را به خواندن آن دعوت می کنم.

بی شک همه ما به دنبال رشد و حرکت و پیشرفت در تمامی ابعاد هستیم و تمام تلاش ما در دستیابی به کامیابی در بهترین شکل ممکن آن است. شاید بتوان ادعا کرد نخستین گام در مسیر زندگی انسان درک همین ضرورت حرکت و رشد است. این که انسان بفهمد که نباید به این وضعیت کنونی خود راضی باشد و لحظه لحظه زندگی اش رشد و پیشرفت باشد .
این اولین چیزی است که انسان باید به درک آن برسد و این امر محقق نمی شود مگر با کسب شناخت و علم در چند حوزه و گستره از وجود خود و عالم پیرامونش.

نخستین چیزی که باید به آن علم و شناخت پیدا کنیم حقیقت انسانی خود ماست. یعنی بفهمیم که چه قدر می ارزیم و بهای وجود ما چقدر است. انسانی که خود را شناخت و قیمت بالای خود را درک کرد به ناچیزها راضی نخواهد شد و خود را به کوچکتر ها از خود نخواهد فروخت. وقتی این درک در انسان ریشه گرفته و از عمق وجود خود و با علم حضوری خود به درک ارزش والای خود رسید، رشد و حرکت و پیشرفت کردن را با تمام وجود خود فریاد خواهد زد. البته باید تاکید شود که این درک یک درک حضوری و فطری انسان است و چنان که گرد غفلت بر این فطرت و ساخت خدایی انسان ننشسته باشد هر کسی در درون خود آن را به سادگی خواهد یافت و ندای ابراهیمی «انی ذاهب» را خواهد داشت. همه ما عاشق آفریده شده ایم و شور حرکت در وجودمان موج می زند.
اما وقتی که ذاهب و رونده بودن و حرکت و رشد داشتن خودم را فهمیدم و با علم حضوری خودم عشق درونی خودم و تکاپوی همیشگی وجودم را درک کردم در پی جهت و هدفی که به سمت آن حرکت کنم خواهم گشت. مسلما انسان به دلیل داشتن استعدادی که در دیگر موجودات نیست یعنی عقل این ابزار سنجش و مقایسه، می سنجد که اکنون که شور و عشقی در درون من فطرتا ریخته شده است و من ذاتا نمی توانم قرار و آرام داشته باشم پس این شور را در چه راهی بریزم که سرمایه عظیم انسانی خود را به هدر نداده باشم و به بالاتر از خود و بهترین انتخاب ها دست زده باشم. اگر دقت کنیم همه ما عاشق آفریده شده ایم اما این معشوق های ماست که انتخاب می شوند و محرک های ماست که به حرکت های ما جهت می دهند. اکنون که می خواهم صرف چیزی شوم، خود را خرج چه چیزی کنم که به بهای بالای انسانی من که حدیث «قلب المومن عرش الرحمن» گوشه ای از آن را نشان می دهد برسم. در یک مقایسه ساده می توان درک کرد که خود را صرف هر چیزی جز خدا کنم و حرکتم را به هر جهتی جز سمت خدا جهت بدهم خسارت بزرگی کرده ام. چرا که بهای عظیم خود را به پایین تر از خود یا نهایتا چیزی در حد خودم فروخته ام و ندای «ان الانسان لفی خسر» که انسان در خسارت غرقه است، در حق من صادق خواهد بود چرا که خود را که بهای من می توانست خدا باشد با ناچیزها و کوچک ها با خانه ها و ماشین ها و چند کیلو طلا و گوشه ای از این دنیای حقیر و کف و صوت و تشویق و نگاه این و آن عوض کرده ام. و این جاست که در در ادامه درکم به تصدیق ادامه کلام ابراهیم سلام الله علیه و علی نبینا می رسم که آری «انی ذاهب الی ربی...» حرکت و تکاپو من باید به سمت خدا باشد. من رونده ام اما به سمت خدا
اما سوال اساسی اکنون این است که منی که باید حرکت کنم و حرکتم به بالاتر از خودم باشد تا از دیگر موجودات عالم بهتر باشم و نه مثل چهارپایان و بلکه هم بدتر چگونه این مسیر را طی کنم. آیا بر علم و تجربه خودم می توانم تکیه کنم. آیا عقل و فکر من توانایی نشان دادن بهترین راه و سریعترین راه وصول در حالی که کمترین خسارت را داشته باشد دارد. از زبان من فیزیک خوان بشنوید که علم و تجربه ای که با همه کبکبه و دبدبه اش و با همه منم منم زدن هایش هنوز در شناخت ماهیت نور و ماده مانده است. علمی که هنوز در تحلیل علت های حاکم بر شهادت آب یا داروهای هومیوپاتی یا خیلی از معماهای بسیار اساسی پیرامون بشر عاجز مانده و نمی تواند این روابط پیچیده را درک کند چگونه می تواند ضابطه های حاکم بر آن را نشان دهد. علم پرادعای امروز هنوز گوشه ای کوچک از روابط پیچیده عالم را کشف نکرده تا بعد از آن به من بگوید که در هر عملم چگونه اقدام کنم و در هر گامم چگونه پیش بروم؟ آیا این قدم را بردارم؟ آیا این کلام را بگویم؟ این لحظه خودم را چگونه بگذرانم؟ رابطه های پیچیده ضابطه می خواهد و گرنه کوچکترین حرکت اشتباه من مساوی است با خسارتی که ادامه ای بینهایت دارد. وقتی من بینهایت بودن خودم را با تمام وجود درک کردم دیگر ولنگار عمل نمی کنم. می دانیم که کوچکترین حرکت من نگاشتی بر همه زندگی من خواهد بود و اثر بر همه دنباله من خواهد داشت. و این جاست که به دنبال دستی دیگر می گردم تا مرا در این وانفسای بی یاوری کمک کار باشد و ندای ابراهیم را کامل می کنم که « انی ذاهب الی ربی سیهدین» صافات ۹۹
و این جاست که نه تنها خدا را که داننده همه این روابط است را می دانم و به او و وجود او علم دارم که او را می خواهم و طلب می کنم، هدایت او را و غیب و کتاب را می خواهم و حامل این غیب و کتاب را یعنی رسول و ملائکه را می خواهم.
و این جاست که با تمام وجود درک می کنم که « یا ایهاالناس انتم الفقراء الله» یعنی چه؟ یعنی من خدا را با تمام وجود می خواهم و این ندایی است که از درون من ریشه می گیرد.
و این جاست که می گویم « لیس الْبِرَّ أَن تولّوا وجوهَكمْ قِبَلَ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ و لکنَّ الْبِرَّ مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ وَالْمَلَائِكَةِ وَالْكِتَابِ وَالنَّبِيِّينَ » به همه این ها ایمان می آورم که ایمان علم نیست و یقین نیست بلکه خواستن و عطش داشتن و طلب داشتن است.
وقتی چنین طلب و خواستنی در من شکل گرفت حرکت من هم شروع می شود حتی اگر یقین نداشته باشم که تشنه را یقین راه نمی برد که عطش او حرکت می دهد. و این گونه است که انتخاب های من جهت می گیرد. دیگر مهم نیست که نفس من چه می گوید و مردم چه می گویند و دنیا چه می گوید و شیطان چه می خواهد؟ همه نگاه من به کلام و دستور اوست و با تمام وجود حلقه به گوش خدا می شوم. چون او راهنمای بهترین انتخاب های من است. چون اوست که از من به من نزدیک تر و از من به من آگاه تر و از من به من مهربان تر است.
پس فهمیدم نیاز به رشد دارم و رشد مطلوب، رشدی است که در جهت خدا باشد و هدایت های او در این مسیر به من می رسد.
و اما سوال آخر،اکنون که می خواهم عمل کنم و بر پایه نظر او کاری را انجام دهم چگونه در تزاحم ها و تلاقی کارها، انتخابم بهترین انتخاب باشد. از بین انتخاب های ممکنی که ممکن است همگی دستور خدا باشند کدام انتخاب، انتخاب صحیح برای من است. اگر در بین چند عمل که همگی به من رشد می دهد و همگی دستور خداست مجبور به انتخاب شدم کدام را انتخاب کنم و این جاست که ملاک سوم یعنی اهمیت مطرح می شود. کاری را بکن که مهمتر است. کسی که مهم را فدای مهمتر نکند آن کار را ضایع کرده است و نه تنها به خاطر انجام آن کار پاداشی نمی گیرد که مستحق عقوبت هم خواهد شد. پس بنگر که در زمانه تو و در انتخاب های تو کدام مهمتر است. کدام کار است که باری از شانه ولی تو برمی دارد و کمکی و یاوری برای او می شود. که ولی خدا علی علیه السلام می فرماید اعینونی بورع و اجتهاد و عفة و سداد. سداد یعنی سد کردن یعنی بستن حفره های خالی مانده. ببین در زمانه تو کدام کار برزمین مانده است. کدام کاراست که فریاد ولی زمانت برای انجام آن بلند است و کسی نیست که این کار را از زمین بلند کند.
تو می توانی مثل خیلی های دیگر دکتر شوی،  مهندس شوی، وکیل شوی و تو می توانی باری از دوش ولی ات برداری اما نگاه کن به کلام ولی ات. نقطه ضعف ها و بر زمین مانده ها را ببین. ببین ولی ات به خاطر چه کاری شب پا می شود و از غصه آن به درگاه خدا تضرع و گریه می کند.
فقط کلید هایی دادم تا بلکه موثر واقع شود و توضیح مفصل این متن را به عهده تفکر شما مخاطب عزیز وامیگذاریم. والسلام